Çocuklarmış hayatımızın rengi, baharı, sıcaklığı. Onlarmış dünümüz, bu günümüz, yarınımız. Onlar olmayınca sevgi sözcüğünün anlamı olmuyor. Onlarsız buz tutmuş okul duvarlarının soğukluğunda nefes bile alamıyor insan. Meğer onlarmış yemyeşil çimenlerde açan rengarenk çiçekler. Pınarların suyu, Güneş’in ışığı. Salıncaklar rüzgarda bile sallanmıyor parklarda. Uçurtmalar küsmüş gökyüzüne çocuklar sokaklarda olmayınca. Dün sınıfları gezdim tek tek. Bir meleğim montunu unutmuş son gün okuldan ayrılırken. Bir diğeri yarım kalmış suyunu unutmuş sırasının gözünde. Duvardaki panoda resimleri asılıyor renk renk. Okulun boş koridorları seslerini çok özlemiş. Bahçedeki ağaçlara uğramıyor serçeler çocuklar olmayınca. Bir yanımız değil, her yanımız yarım kaldı cennet çiçekleri çocukları görmeyince. Onlar olmayınca gözleri görmüyor insanın. Çocuk sesi olmayınca hiçbir sesin anlamı yokmuş.
Tüm notalar çocuk sesiymiş aslında. Tüm renkler, tüm tatlar, tüm güzellikler. Her ne varsa hepsi çocuklara aitmiş bu hayatta. Dilerim tüm Dünya virüse karşı verdiği savaşı bir an önce kazanır. Dilerim bir çocuk dahi zarar görmez. Bizler sizleri okulda, sokakta, serviste, parklarda bekliyor olacağız sevgili çocuklar. Dilerim bu virüsün tüm insanlığa bir ders olur, bütün Dünya kardeş olur, savaşlar biter, tüm Dünya çocukları ve tüm insanlık hepimizin şehri olan Dünya’da barış, huzur ve kardeşlik içerisinde yaşar. Sevgi ve özlemle.
