Dün mahallemizdeki bir esnafa alışveriş için gittiğimde, orada çalışan kadının ağladığını gördüm. Kızı başka şehirde üniversiteyi kazanmış. Yurt parası 20,000 TL tutuyormuş. Eşi kanser ve diğer çocuğu da kalp hastasıymış. Kadıncağız kara kara bu parayı nereden bulacağını düşünüyor. Kızı aslanlar gibi çalışmış ve kazanmış. Hadi gel şimdi bu çocuğun geleceğine mâni ol. Gel de bu çocuğu okutma. Neden? parasızlık yüzünden!
Tabi bu ülkemde ailelerin yaşadığı ufak bir örnek. Daha nice örnekler var. Çocukları iyi yerleri kazandıkları halde parasızlıktan okula göndermeyenler var… Şimdi çocuklarına yoktan var edip para yollayan ailelere mi, yoksa yokluk içinde okumaya çalışan çocuklarımıza mı üzülelim? Bu hayat pahalılığında 650 TL neye yeter ki?
Birçok çocuk istediği bölüm olmasa bile ailesine yük olmamak için aynı şehirdeki okulları tercih ediyor. Kaç çocuğumuzun hayalleri daha böyle yıkılacak? Kaç akıllı, başarılı çocuğumuz böyle ziyan olacak? Okula giden öğrencilere baktığımızda çoğu çalışıyor. Bırakalım da bu çocuklar sadece derslerine çalışsınlar. Okullarına mı gitsinler, işe mi gitsinler, derslerine mi çalışsınlar?
Bu öğrencilerde yazık. Bunlar bizim çocuklarımız. Devlet ya açılan üniversite öğrencisine yetecek kadar yurt açmalı ya da öğrencilere yetecek ailelerine yük olmayacak kadar bir aylık vermeli. Yıllardır süren bu zulüm bir an önce bitmeli. Bu ülkenin tek önceliği çocuklarımız ve gençlerimiz olmalı.
