1800’lü yıllardan beri atalarım bu topraklarda, Yalova da yaşamış olmasına rağmen, ben eni boyu 11 senedir, 2012 yılı haziran ayından beri Yalova da ikamet ediyorum. 2013 yılında Şirket kurup Mimarlık mesleğimi Yalova da sürdürme kararı aldığımda, buranın geleceğinin 2-3 katı geçmeyen müstakil evlerden oluşan bir minimalist sevimli bir kasaba olacağına çok inandırmıştım kendimi. Tüm ön hazırlığımı da villalar ve müstakiller üzerine yapmıştım.
Bölgede sadece villa projeleri ile uğraşan mimar olmaktı gayem. Oysa ben bir masum köylü, rant nedir bilmiyormuşum. Deniz kenarına birinci parsellere 4 kat imar vermelerini hiç düşünmemiştim. Deniz kenarları bir iki kat, geri parsellere gidildikçe kat artışları olsaydı keşke. Şehrin gerilerinde yaşayan insanlarda denizin maviliğinden, rüzgarıyla pencerelerine vuracak deniz kokusundan mahrum olmayabilirlerdi.
Kasabamı çirkinleştirmek için ellerinden geleni yaptılar. Her biriniz bir konutta yaşıyorsunuz. Bu konutlarında var olmaları, bir süreç ile gerçekleşiyor. Çekme mesafeleri. Yoldan beş metre, komşulardan üçer metre. Sonra evinizin tabanını koyuyor yapınızı tırmandırıyorsunuz gökyüzüne. Sonra adamın biri çıkıyor, sizin bu komşu parselden veya yoldan çektiğiniz beş metre üzerine dükkanını sıkıştırmaya çalışıyor. Bunun illegal ve yanlış olduğunu biliyor musunuz? Bu duruma hiç itiraz etmeyi düşünmediniz mi? Bu video ve yazıdan sonra düşünmeniz gerektiğine kendiniz de ikna olacaksınız. Bu videoyu izlemenizi tavsiye ediyorum.
https://www.youtube.com/watch?v=gZpDh443K9Q
Binalarınızın çekme mesafelerinle oynayıp iç duvarlarını yok eden cahil insanlar yüzünden canlarınız tehlike altındadır. Binaların zemin katlarda ki duvarlarını kaldırıp metrekare genişleten arkadaşlar, yumuşak kat oluşturan arkadaşlar canınızı hiçe sayıyor olabilirler. Lütfen evinizin alt katlarında bulunan dükkanların nizami ölçülerde olup olmadığını çıkmalarını bina çekme alanların kapatılıp kapatılmadığını kontrol etmenizi şiddetle tavsiye ediyorum. 1999 yılı depreminde ailem Yalova İlyas köyündeydi. Ben Londra’da eğitim için bulunuyordum. Depremden bir kaç gün sonra ancak kendilerinden haber alabilmiştim. Çok yıpratıcı bir durumdu. Sevdiklerinizi ailenizi bir gıdım düşünüyorsanız şehrinizde olup biten aykırılıklara lütfen ses verin geç olmadan. Bu haftayı 1999 yılında yazmış olduğum Deprem şiirim ile bitireyim istedim. 1999’u unuttuysanız hatırlatayım. Balık hafızalı olmayı bırakalım artık. Duyarlı olalım.
KADERMİŞ
Gördün mü bak, Toprak bile dayanamadı. Yarıldı,
Göçtü, kaybetti Binlerce insanı,
Kiminin evini aldı, Kimisinin evladını
İnsanları çadırlara Barakalara mahkûm etti
Soğuklar başladı, Önce rüzgâr, sonra yağmur Ardından kar başladı,
İnsanlar çadırlarda Sırtlarında bir iki yetmiyor Üç dört battaniye
Bu da yetmiyor Ölümler başlıyor
Soğuktan korunmak için
Derme çatma evlerde Sobalar yanıyor
Dikkatsizliği yaratmak için Kader tüm oyunları Oynuyor
Hiçbir şey yetmiyormuş gibi Yangınlar çıkıyor
Canlar gidiyor yine
İnsanlar acı çekiyor.
Evlerini eşyalarını Taşın toprağın altına bırakıyor
İnançları, sevgileri, her şeyleri Toprağın altında kalıyor
Kader yine son oyununu oynuyor
Her adımımızı kadere bağladık
Temeli az açtık Kadermiş,
Demiri, kumu, çaldık
Kaderde yazılıymış
Hepsi bitti, kontrol etmedik
Onay vermek için Hediyeler aldık
Onay almak için Rüşvetler verdik
Rüşvetin adı mutluluk, Sevgi oldu.
Kan, can, vatan oldu
Ne oldu ders aldık mı?
Neden canımız yanmadan
Doğruyu bulamıyoruz Değişiyor mu?
Hayır,
Bir başka yerde Başka zamanda
Canlar bitmeye devam ediyor
25 Ağustos1999 Londra